جهان در حال گسترش

درقرآن که 14 قرن پیش در زمانی که علم نجوم هنوز بسیار ابتدائی بود ، گسترش جهان بصورت زیر توصیف شده است :

وَالسَّمَاء بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ (الزاریات س 51 آیه 47)

وآسمان را به قدرت بر افراشته ایم وهمانا ما همواره در حال توسعه دادن آن هستیم .

کلمه " السما " (آسمان ) که در آیه فوق بیان شده در جاهای مختلفی از قرآن بکار رفته به معنای فضا وجهان پهناور قرار گرفته است .

در اینجانیز این کلمه به همان معنا بکار رفته و بیان می دارد که جهان در حال گسترش می باشد .

کلمه عربی "موسعون" درعبارت " انالموسعون " که ترجمه به فارسی بصورت"و همانا ما همواره در حال توسعه دادن آن هستیم "

ازکلمه "اوسع " به معنای "گسترش دادن" است .

پیشوند " لَ "بر اسمی یاعنوانی  که بعد از آن می آید تأکید می گذارد ومعنای "همواره" به آن می افزاید .

بنابراین معنای آیه این خواهد بود "ما همواره در حال توسعه دادن آسمان وجهان هستیم"این همان نتیجه است که دانشمندان امروزه به آن دست یافته اند .

تا اوایل قرن بیستم تنها دیدگاه غالب درجهان علم این بود که " جهان طبیعتی ثابت داشته واز زمانی بی نهایت وجود داشته است " ، بااینحال تحقیقات و کشفیات ومحاسبات مدرن انجام گرفته بوسیله فن آوری جدید آشکار کرده است که در واقع جهان دارای نقطه آغاز بوده وهمواره درحال گسترش است .

درآغاز قرن بیستم فیزیکدان روسی الکساندر فریدمن  وکیهان شناس بلژیکی  جرج لمایت بصورت تئوری محاسبه کردند که جهان در حرکتی مداوم بوده ودر حال گسترش است .

این نظریه درسال1925توسط داده های نظری موردتأئیدقرارگرفت. ادوین هابل ستاره شناس آمریکائی هنگام مطالعه و مشاهده فضا کشف کرد که ستارگان وکهکشانها با سرعت ثابتی درحال دور شدن ازهمدیگر هستند.این یکی از بزرگترین کشفیات ستاره شناسی به حساب می آید . هابل در این مشاهدات اثبات کرد کرد که ستارگان نوری از خود ساتع می کنند که براساس سرختر می شود واین به آن دلیل است که براساس قوانین شناخته شده فیزیک نوری که سمت نقطه مشاهده حرکت می کند بصورت بنفش ونوری که از آن دورمی شود  بصورت قرمز نمایان می گردد وهابل در مشاهدات خود متوجه سرخی نور ساتع شده از ستارگان شدکه به عبارت دیگر به معنای دورتر شدن ستارگان در هرزمان است . ستارگان وکهکشانها نه تنها درحال دور شدن از ما ، بلکه در حال دور شدن از یکدیگر نیز هستند در جهانی که در آن همه چیزبطورمداوم  درحال دور شدن از یکدیگرهستند،جهانی در حال گسترش خوانده می شود .

برای درک بهتر این امر تصور کنید جهان مانند سطح یک بادکنک باد شده است،همانگونه که نقاط روی بادکنک با بادزدن بیشترآن از هم دورتر می شوند

اجرام آسمانی نیز در جهانی که در حال گسترش است ازهم فاصله می گیرند .

این مسئله بصورت تئوری توسط آلبرت انیشتن یکی از بزرگترین دانشمندان قرن بیستم کشف شده است . گرچه برای خود دارای ازنقص کردن " مدل جهان ایستا " که در آن زمانها پذیرفته شده بود این کشف را کنار گذاشت لیکن بعدأ آنرا بعنوان یکی از بزرگترین اشتباهات انیشتن نام برد .